Een dag waarvan je weet dat ie gaat komen, bij iedereen. Op 6 oktober vorig jaar was ie er voor mij, die dag. Mijn lieve vader overleed plotseling en daarmee ging voor mij het boek ‘Soest’ dicht.
Want met het heengaan van mijn vader, beste vriend, mijn soulmate, inspirator, coach, mijn grootste fan, spiegelbeeld en voorbeeld moest ook het ouderlijk huis worden leeggehaald… Hier bouwden mijn broer en ik onze Lego-huizen. Hier maakte ik van mijn open boekenkast een echt Barbiehuis. Inclusief zelf gemaakte houten meubeltjes, zelf genaaide gordijntjes en kussentjes voor op de door mij gestoffeerde bank. En echte verlichting in iedere kamer, met lichtschakelaars en n deurbel die het echt deed.
Hier ontstond en ontwikkelde mijn fascinatie voor ruimtelijke indeling en techniek. Eigenlijk alles wat ik vandaag de dag nog steeds toepas in mijn vak. Dankzij hem. En alles wat hij mij leerde over de natuur, architectuur, kunst, geschiedenis. Alle reizen die we samen maakten tijdens de lange onderwijzersvakanties, zijn creatieve talent, vindingrijkheid, oog voor detail, enthousiasme en vooral zijn doeners-mentaliteit.
Alle mooie herinneringen hier, mijn middelbare schooltijd, mn eerste vriendje, de geweldige vakanties samen, het begin op de Kunstacademie, de vrijheid en vooral de blijheid. Het gezin Van Es: papa, mama, broer, hier stopt het nu. En dat viel en valt mij nog steeds erg zwaar.
Ik zet door, dat heeft hij mij geleerd. Maar ik weet even niet meer hoe. Deur is dicht, dag Soest, groot verdriet…